ซ่อนหาที่โรงเรียน

ซ่อนหาที่โรงเรียน เรื่องนี้เป็นอีกเรื่องจากคุณหมิวครับ คุณหมิวเล่าว่า…พอได้อ่านเรื่อง ” เล่นซ่อนหาในบ้านลิเก ” เลยนึกถึงเรื่องสมัยเรียนประถมขึ้นมา…ตอนนั้นเราอยู่ ป.5 ค่ะ สมัยก่อนพอถึงฤดูฝน หมู่บ้านเราจะน้ำท่วม

ท่วมทุกปี เพราะอยู่ติดกับแม่น้ำ ปีนั้นก็เช่นกันค่ะ โดยเฉพาะ ที่โรงเรียนน้ำจะท่วมจนถึงเอว ต้องปิดเรียนตลอด แต่ตอนนั้นเรายังเด็ก เลยไม่ได้มีความกลัดกลุ้มใด ๆ กลับสนุกด้วยซ้ำที่ได้พายเรือเล่น ได้หยุดเรียน ในขณะที่ผู้ใหญ่เครียดกันมาก วันหนึ่งในช่วงน้ำท่วมนั้นเอง

เรารวมกลุ่มกับเพื่อน ๆ 3 – 4 คน ออกไปเล่นกับครูเวรที่มา อยู่โรงเรียนในช่วงหยุดน้ำท่วม บริเวณที่น้ำท่วมใน โรงเรียนจะเป็นใต้ถุนอาคาร สนามหญ้าโดยรอบ จะมีส่วนที่ท่วมไม่ถึงคือถนนในโรงเรียน เพราะทำใหม่มีความสูงกว่าพื้นทั่วไป และ จะมีไม้กระดานแผ่นใหญ่ ๆ ยาว ๆ

ที่ลุงภารโรงนำมาเกย พื้นถนนไปจนถึงบันไดขึ้นชั้น 2 ไว้ให้ วันนั้นหลังจากกินข้าวเที่ยง ช่วยครูล้างจานเสร็จ พวกเราก็หาอะไรเล่นกัน ก็ตกลงกันว่าจะเล่นโป้งแป่ะ ( เล่นซ่อนหา ) กันค่ะ ที่ชั้น 2 จะมีของจากข้างล่างขึ้นมากองไว้เกือบเต็มพื้นที่ แต่มีห้อง ป.5 ซึ่งเป็นห้องเรียนของพวกเราเอง

ที่ถูกกั้นไว้เพียงครึ่งห้อง ใช้ไม้อัดแผ่นบางตีกั้นแบบง่าย ๆ ครึ่งหนึ่งใช้เก็บของ อีกครึ่งเป็นโต๊ะคอม 2 เครื่องวางอยู่…ตอนนั้นเราเป็นคนหาค่ะ ก็นับ 1 ไปจนถึง 100 แล้วเราก็ไปหาเพื่อนจนเกือบครบ เหลืออีกเพียงคนเดียว ระหว่างเดินไปตามระเบียงชั้น เราเห็นแวบ ๆ ว่ามีคนวิ่งผลุบเข้าไปในห้องเรียนค่ะ

เราเลยตามเข้าไปหาในห้องเรียน เพราะข้างนอกหาจนทั่วแล้ว ตอนที่เข้าไป เนื่องจากห้องถูกปิดหน้าต่างหมด มีเพียงแสงจากกระจก ด้านบนหน้าต่าง กับตรงประตูที่เราเข้ามาเท่านั้น บรรยากาศจึงค่อนข้างอึมครึม วังเวง เราเริ่มหาเพื่อนคนสุดท้ายจาก ประตูฝั่งที่มีโต๊ะคอมเข้าไป

แต่ก็ไม่เจอ เลยเข้าไปหาข้างใน ที่มีไม้กระดานตีกั้นไว้ แต่ไม้กระดานมันจะตีไม่จรดพื้น และ ไม่ถึงเพดาน คือตีกั้นแค่ช่วงตรงกลางเท่านั้น ทำให้เหลือ ช่วงพื้นที่สามารถลอดเข้าไปอีกฝั่งที่เก็บของได้ ตอนนั้นเราก็ก้มลงมองลอดเข้าไปก่อน เราเห็นขาคนค่ะ เหมือนขาเด็กทั่ว ๆ ไปนี่ล่ะ ไม่ใส่รองเท้า

ขานั้นยืนอยู่บนพื้นก่อน ที่จะหดขึ้นไป เราคิดว่านั่นคือเพื่อนเราแน่ ๆ เลยมุดเข้าไป แต่หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ ซึ่งน่าแปลกมาก เพราะพื้นที่ข้างในมันแคบมาก ของก็กองสูงเต็มไปหมด ไม่มีที่แอบ ถ้าเพื่อนจะมุดออกไปจากช่องใต้พื้น เราก็ต้องเห็น หรือ ต้องสวนกันแล้ว

เพราะมันลอด ได้แค่จุดเดียวที่เราเข้ามาเท่านั้น ข้างบนมีช่องว่างจริง แต่ของที่กองไว้ ทำให้ไม่สามารถปีนขึ้นไป แล้วโดดลงมาได้แน่ ๆ เพราะอีกฝั่งไม่มีที่เหยียบลง และที่สำคัญ ไม่มีเสียงอะไรเลย…พอในหัวเราคิดได้ว่า ทุกอย่างมันไม่มีทางเป็นไปได้แบบนั้น เราก็รีบมุดออกมาเลยค่ะ

แล้ววิ่งออกจากห้องไปหาเพื่อน ๆ คนอื่นที่รออยู่ตรงระเบียง ตอนนั้นเพื่อนทุกคนหัวเราะคิกคัก แล้วเพื่อนคนที่เราหาคนสุดท้าย ก็มุดออกมาจากใต้โต๊ะครูที่อยู่ตรงระเบียงออกมาแป่ะเรา… ครูก็บ่นว่า มามุดหลบอะไรใต้ขาครูก็ไม่รู้ เราเลยถามว่า เพื่อนคนนั้นอยู่ใต้โต๊ะครูแต่แรกเลยเหรอคะ ?

ครูบอก ก็ใช่น่ะสิ เราเลยถามเพื่อน ๆ ต่อว่า แล้วเมื่อกี้พวกมึงอยู่ตรงนี้ กันตลอดเลย หรือ เปล่า ตั้งแต่ที่กูโป้ง ? เพื่อนบอกใช่ จับกลุ่มบังเพื่อนคนที่ซ่อนอยู่ใต้โต๊ะกลัวมึงเห็นไง ได้ฟังแบบนั้นเราขนลุกเลยค่ะ ขอครูกลับบ้าน ชวนทุกคนกลับหมด ไม่พูดไม่จาจนถึงบ้านเลย…. !!

และเราก็ไม่เคยเล่าเรื่องนี้ ให้เพื่อนฟังเลย เพราะกลัวเพื่อนจะไม่เชื่อ แล้วตั้งแต่วันนั้นมา เราก็ไม่ไปเล่นที่โรงเรียนช่วง ปิดน้ำท่วมอีกเลย จนมาถึงวันนี้ นึกย้อนกลับไปก็ยังสงสัย…ว่าขาที่เราเห็นคือขาของใครกัน ? ซ่อนหาที่โรงเรียน

ติดตามเรื่องเล่าสยองขวัญ ใหม่ล่าสุด อ่านเรื่องผีๆ พร้อมความน่ากลัว เรื่องสยองขวัญ และเรื่องเล่าผี ทั่วทุกมุมโลก หาอ่านได้ที่นี่ : สยองขวัญ