ไม่ยอมไปเกิด เรื่องผีสยองขวัญ

ไม่ยอมไปเกิด เป็นอีกหนึ่งเรื่องที่เราอยากนำเสนอให้ผู้อ่านได้เสพติดความเฮี้ยน เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นต่อไปนี้ เกิดขึ้นประมาณ ปี 2502 เรื่องเล่านี้มาจากแอดมินของคลังสยอง เรื่องจะเป็นอย่างไรนั้นมาติดตามและรับชมไปพร้อมๆกันเลย

สมัยนั้นผมติดคุณปู่ของผมมากจะไปไหนก็มักจะติดสอยห้อยตามไปด้วยทุกครั้ง เรียกได้ว่าเห็นปู่ที่ไหนจะต้องเห็นผมที่นั่นเลยก็ว่าได้ และครั้งนี้ก็เช่นกัน ปูบอกว่าจะเดินทางไปจังหวัดร้อยเอ็ดสักสองสามวันผมก็เลยขอติดตามปู่ไปด้วย

“เอ็งอยากไปก็ไป แต่ขอบอกก่อนโว้ยว่าที่นั่นน่ะมันกันดาร ไม่เหมือนที่บ้านเรานี่ และถ้าไปเอ็งก็ต้องหัดมีความอดทุนหนอย ไม่ใช่บทจะเบื่อขึ้นมาก็โยเยจะกลับท่าเตียว” ปุบอกผมเหมือนเป็นการปรามเอาไว้ก่อน “ตกลงครับ รับรองว่าไม่เบี้ยวแน่” ผมรับปากอย่างแข็งขั้นเพราะกลัวปู่จะไม่ให้ไปด้วยจากนั้นเราสองคนปู่ก้หลานจึงช่วยกันจัดเตรียมสัมภาระต่างๆ ลงย่าม ทั้งเสื้อผ้า ของใช้จำเป็น กระทั่งทุกอย่างถูกเตรียมเป็นที่เรียบร้อย พร้อมสำหรับการเดินทางในวันรุ่งขึ้นผมรู้ว่าปูจะไปธุระครั้งนี้ด้วยเรื่องอะไร แต่ผมไม่สนใจหรอกครับเพราะปู่ของผมเป็นคนก่ง แกมีวิชาอาคมมากมาย ดังนั้นทุกครั้งที่ไปไหนกับปู่ผมจึงสบายใจได้ทุกครั้ง โดยเฉพาะเรื่องผีเรื่องสางผมไม่สนเลย เพราะปู่บอกว่าต่อให้ตันตระกูลผีแกก็ไม่กลัว เพราะแกมีของดีอยู่ในตัว และแกก็ได้มอบของดีนั้นให้กับผมด้วย นั่นก็คือว่านตากแห้งชนิดหนึ่งเชื่อกันว่ากลิ่นของว่านชนิดนี้ผีกลัว เขาจึ่งเรียกกันว่า “ว่านผีแขยง” ซึ่งปู่ของผมไปได้มาจากประเทศลาวตั้งแต่สมัยแกยังหนุ่มการเดินทางไปจังหวัดร้อยเอ็ดในครั้งนั้นมันแสนยากสำบาก ขณะนั้นดินแดนแห่งทุ่งกุลาเต็มไปด้วยทุ่งซึ่งมีแต่ความแห่งแล้ง ผืนดินที่แยกแตกระแหงนั้นบ่งบอกได้อย่างดีว่า สภาพดินฟ้าอากาศที่นั่นมันโหดร้ายปานใด

“เราจะไปพักกันที่หมู่บ้านไหนนั่น” ปูกล่าวขึ้น ขณะที่เราลงจากรถบุโรทั่งที่วิ่งปุเลงๆ ฝ่าไอแดดที่ร้อนผ่าวและฝุ่นที่ปลิวคลุ้งมาจับตัวรถจนกลายเป็นสีโอวัลติน เรามองผ่านเนินเตี้ยๆ ลูกหนึ่ง เห็นหลังคาหมู่บ้านที่อยู่ห่างออกไปเบื้องหน้า

“โห…ตั้งไกลนะปู่ เราจะต้องเดินไปหรือครับ หรือว่ามีรถโดยสาร” ผมถามด้วยน้ำเสียงเหมือนกับบ่นเสียมากกว่า

“เดิน ห้ามบ่นนะ” ปู่ตอบสั้นๆ ด้วยเสียงห้าวๆ ซึ่งเสียงแบบนี้ผมรู้ดีว่าก็กำลังปรามผมเอาไว้ล่วงหน้า คงรู้ว่าผมต้องบ่นอุบแน่ ก็มันทั้งร้อนแดดเปรี้ยงและไกลลิบออกอย่างนั้น เป็นใครก็ต้องบ่นเหมือนกันนั่นแหละในที่สุดเราสองคนปู่หลานก็เดินฝ่าเปลวแดดยามบายมาถึงแนวเขตหมู่บ้านซึ่งล้อมรอบไปด้วยทุ่งนาที่แสนจะแห่งแล้ง ผมได้เห็นสภาพความเป็นอยู่ของชาวบ้านที่ดูแตกต่างจากคนภาคกลางอย่างสิ้นเชิง แม้กระทั่งควายที่พวกเขาเลี้ยงเอาไว้ไถนามันก็ดูผอมซูบไม้อ้วนพี่เหมือนกับควายที่อยุธยาบนผม ดูแล้วมันน่าสงสารจริงๆ

“เออ ขอโทษที่เถอะพ่อหนุ่ม รู้จักบ้านของตาสุขไหม ฉันเป็นเพื่อนเขามาจากอยุธยาโน่น ช่วยพาไปพบที่” ปู่ถามชายคนหนึ่งซึ่งคำา

ลังสาละวนอยู่กับการมัดกองฟาง เขาบอกว่ารู้จักดีแล้วก็พาเราไปที่บ้านของตาสุขเพื่อนชี้ของปู่ผม ซึ่งที่นั่นตาสุขก็ต้อนรับขับสู้พวกเราเป็นอย่างตี หลังจากที่เราไปถึงบ้านของตาสุข ได้อาบน้ำพักผ่อนกันพอสมควรแล้ว ปู่ก็บอกให้ผมรออยู่ที่บ้านของตาสุข ส่วนแกกับตาสุขจะไปธุระสักพักค่ำๆ จึงจะกลับ ซึ่งผมก็ไม่ไต้ตามเพราะรู้สึกเหนื่อยกับการเดินทางอย่างมาก

ปู่กับตาสุขกลับมาถึงบ้านอีกครั้งก็ราว 2 ทุ่มเห็นจะได้ จากนั้นไม่นานพวกเราต่างก็เข้านอนโดยนอนอยู่มุ้งเดียวกับปู่ ส่วนตามสุขเพื่อนซี้ของปู่นั้นอยู่ในห้องอีกห้องหนึ่งติดๆ กัน ขณะที่ผมกำลังจะเคลิ้มๆ อยู่นั้น หูของผมก็ได้ยินเสียงบางอย่างดังขึ้น มันคล้ายๆกับเสียงลมที่พัดกระโชกแรงมาก แต่ก็ไม่รู้สึกว่ามีลมเท่าไรนัก พร้อมกันนั้นเสียงหมาที่นอนอยู่ใต้ถุนก็หอนขึ้นพร้อมๆ กัน เหมือนกับมันเห็นอะไรสักอย่าง

โบร์ว์…ว… โบรั่ว…บรู่ว์..ววว

เสียงหอนของมันฟังดูเยือกเย็นมากครับ ผมเริ่มปอดกระเส่าขึ้นมาบ้าง เมื่อหันไปมองทางปู่ก็เห็นแกยังอยู่ในอาการปกติจึงอุ่นใจขึ้นมาบ้าง

“หมามันหอนทำไมครับปู่” ผมถามขึ้น

“จะไปรู้รึ ข้าไม่ได้เป็นหมานี่หว่า” ปูตอบกวนๆ จนผมแอบยิ้มไม่ได้

จากนั้นผมจึงพยายามข่มตาให้หลับแต่มันก็หลับไม่ลงเลยจริงๆ และทันใดนั้นเองหูผมก็ได้ยินเสียงอะไรบางอย่างที่ฟังดูผิดปกติมาก จึงอดใจไม่ไหวต้องลุกขึ้นไปดูให้เห็นกับตาชัดๆ เพื่อให้คลายความสงสัยไม่งั้นหลับไม่ลงแน่ๆผมจุดเทียนไขเล่มหนึ่ง พอสว่างก็เดินออกจากห้องไปบริเวณรอบๆ บ้านแต่ก็ไม่พบอะไรผิดปกติ ปู่ของผมจึงตะโกนออกมาจากห้องว่า ให้ลงไปดูใต้ถุนบ้านด้วย ผมจึงเดินลงไปตูตามคำสั่งของปุ๊ ขณะที่ผมกำลังก้าวลงบันไดบ้านนั้น ผมก็เห็นสิ่งหนึ่งจากความสว่างของแสงเทียนที่สาตส่องออกไปเป็นรัศมีพอสมควร

ภาพนั้นปรากฏอยู่ที่ต้นไม้ต้นหนึ่งตรงหน้าบ้าน มันไม่ใช่คนแต่มันเป็นผีชัตๆ ภาพที่เห็นเป็นภาพอะไรบางอย่างคล้ายผู้หญิง มันอยู่ในลักษณะเอาหัวที่มีผมยาวกว่าวาห้อยลงสู่พื้นดิน ส่วนใบหน้าของมันก็ช่างนเกลียตน่ากลัวอะไรปานนั้น เพราะเต็มไปด้วยน้ำหนองที่ไหลเยิ้ม อีกทั้งตาก็ถลนออกมานอกเบ้าใหญ่เท่ากับไขไก่นั่นเลยทีเดียวที่ร้ายไปกว่านั้น มันยังแลบลิ้นยาวออกมาตวัดเกือบจะถึงตำแหน่งที่ผมยืนอยู่ ผมต้องเบิกตาลานด้วยความตกใจกลัวสุดขีดเนื้อตัวสั่นเทา ยืนแทบไม่ติด มันส่งเสียงหัวเราะเยาะเย้ยอยู่ตลอดเวลา เจ้าผีร้ายมันหัวเราะ แต่ผมสิครับแทบร้องไห้ ผมต้องตะโกนร้องลั่นออกมาสุดเสียงด้วยความหวาดกลัวที่จับขั้วหัวใจ

“โอ๊ย…ผี…ช่วยด้วย…ผีหลอก!” ผมร้องออกมาได้แค่นั้นก็หมดสติไปทั้งคนทั้งเทียนไขที่ถืออยู่ในมือตกลงบันไดเมื่อไรไม่ยักรู้ มารู้สึกอีกที่ตอนที่ปู่เรียกชื่อของผมพร้อมทั้งเขย่าร่างปลุกให้ตื่น

“นนท์…นนท์โว๊ย! เอ็งเป็นอะไรตื่นเร็วตื่น”

เมื่อผมตื่นขึ้นมาผมจึงเล่าเรื่องราวทั้งหมด ให้ทุกคนในบ้านฟัง เมื่อได้ยินผมพูดเรื่องถูกผีหลอก ตาสุขเพื่อนซี้ผมก็เลยพูดขึ้นว่า “ผีอีกลอยเอาอีกแล้วหรือนี่…ทำไมมันไม่ยอมไปผุดไปเกิดเสียที่” ปู่เลยถามขึ้นบ้างว่า เรื่องมันเป็นอย่างไรกัน ตาสุขจึงเล่าให้ฟังว่า…

เมื่อก่อนนี้สัปเหรอประจำหมู่บ้านชื่อ “สิงห” ได้แอบไปได้เสียกับอีกลอยซึ่งเป็นลูกของผู้ใหญ่บ้านคนหนึ่ง เสร็จแล้วนังกลอยมันต้องการให้นายสิ่งหรับเลี้ยงดูแต่นายสิงห์ไม่ยอม กระทั่งนังกลอยมันตั้งท้องได้ 3 เดือน แต่นายสิงห์ก็ไม่ยอมแต่งงานด้วยอ้างว่าไม่มีเงิน ดังนั้นทั้งคู่จึงมาอยู่ด้วยกันเฉยๆ ทำให้ผู้ใหญ่โกรธถึงขนาดขู่จะฆ่านายสิงห์ ทำให้นายสิงห์กลับต้องหนีไปอยู่ที่อื่น ส่วนนังกลอยด้วยความเสียใจอย่างยิ่งจึ่งผูกคอตายบนขื่อบ้านเมื่อนังกลอยตายผู้ใหญ่จึงเอาไปฝังไว้ก่อนกลายเป็นผีตายทั้งกลม แต่วิญญาณของนังกลอยมันเฮี้ยนมาก เที่ยวหลอกหลอนคนอยู่เป็นประจำแม้แต่พระเณรก็ไม่เว้น ฝ่ายนายสิงห์เมื่อรู้ข่วว่านังกลอยผูกคอตาย และผู้ใหญ่จะขุดกระดูกทำการเผาให้วิญญาณไปสงบจึงได้กลับมาขอขมาต่อผู้ใหญ่ พร้อมกับช่วยหาฟืนมาเผาศพเมียด้วยความรู้สึกสำนึกผิด ร่างของนังกลอยถูกนำมาวางบนเนินเชิงตะกอนกลางแจ้ง และนิมนต์พระมาสวดบังสุกุล พร้อมกับเริ่มจุดไฟเผาศพของนังกลอย ซึ่งเปลวไฟก็ค่อยๆ ลุกโหมไหม้ศพอย่างรวดเร็ว

ขณะที่นายสิงห์ยืนเอาฟื้นยื่นใส่กองฟอนอยู่นั่นเอง สิ่งที่ไม่มีใครคาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อมืออันหงิกงอของศพนังกลอยได้ยื่นออกมาบีบคอนายสิงห์อย่างรวดเร็ว จนนายสิงห์ร้องเสียงหลง ผีของนังกลอยรวบเอาร่างทุรนทุรายของนายสิ่งห์ เข้ามาสู่กองเพลิงที่ลุกโหมอย่างรุนแรงในขณะนั้น จนกระทั่งนายสิงห์ขาดใจตายดากองฟอนของนังกลอยตรงนั้นเองศพของนายสิงห์ถูกเผาไปพร้อมกับนังกลอยในวันนั้น ด้วยแรงพยาบาทอาฆาตของผีตายทั้งกลมซึ่งเป็นเมียของเขาเอง…

จบไปแล้วกับบทความ ไม่ยอมไปเกิด ของคุณคลังสยอง เป็นอย่างไรกันบ้างเพื่อนๆเคยเจอเหตุการณ์คล้ายๆกับเรื่องนี้กันไหม สามารถเข้ามาแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันได้เลย

สนับสนุนโดย สมัครสล็อตxo เรื่องถัดไป ผีมหาลัย

ไม่ยอมไปเกิด เรื่องผีสยองขวัญ

Related Posts

ยายเอิบ เรื่องเล่าขนหัวลุกจังหวัดกาฬสินธุ์

ตุ๊กตาสุดสยองจากแดนปลาดิบ